İnsanları anlamakta çok zorlanıyorum. Bazen, ama çok nadiren karşıma bir ademevladı çıkıyor, birşeyler söylüyor bana, “çok mantıklı yaa” diyorum. Ama genel olarak başkalarının karşısına çıkıp da mantıklı şeyler söyleyen ademevladı ben oluyorum. Çok mantıksız çok boş çok saçma çok tırıvırı şeylere kızıyorlar. Bu boş bu saçma şeylerden ötürü birbirlerine darılıyorlar ya da bu sebeplerden ötürü çook seviniyorlar.
Yok yok mesele küçük şeyler meselesi değil; küçük şeylerin minnacık şeylerin beni çok üzdüğünü çok sevindirdiğini bilirim, hatırlarım birçoğunu da tek tek. Mesele o değil, mesele mantık.
Sinirimi bozan bir başka şey ise. Umursanmamak oluyor. O başkaları, karşılarına çıkıp da mantıklı şeyler söylediğimde, “anaa doğru söylüyon bilader” dedikten on dakika sonra unutuyorlar. Ya da beni geçiştirmek başlarından savmak için doğru söylediğimi söylüyorlar bilmiyorum ama her ikisi de umursanmamak kapısına çıkıyor. O kapının da ben tamınakoyim.
Ben çok yüce bir insanım, en çok bana soracaksınız, herkes aptal bir ben akıllıyım, acayip mantıklı bir insanım ben yahu, halkımız “şöyledirböyledir” azizim … de demiyorum ama.
Sorun yaratmayı pek iyi başarıyoruz ya da sorunları görmeyi, ya da gözle görülemeyecek kadar küçük sorunları görebilmeyi, büyütüp de gözlere sokmayı çok iyi başarıyoruz da. Devamında pek bi' başarısızız. Ve hatta en rahatsız edici durum da bundan belki de memnun oluşumuz. Çünkü sorunları çözmeye çalıştığımda, başkalarına gidip de "mantıklı şeyler söylediğimde" umursanmıyorum. Ben biliyorum çünkü çözümü değil mi? Öyle de değil, sövüp saymaktan hır çıkartmaktan başka hiçbir hamle yapılmaması rahatsız ediyor; naçizane fikirlerimi, yok lan naçizane değil, muhteşem fikirlerimi onlarla paylaşıyorum da umursanmıyorum.
E bu konudan girdim yazdım anlattım da nereye getireceğim lafı. İnan bilmiyorum. Gıcık oluyorum sadece. Yapma gözünü seveyim.
Ve eğer bir gün karşına çıkar da seninle konuşursam, sana mantıklı gelen şeyler söylersem beni umursa. Feci bozuşuruz aksi taktirde. Her kimsen artık.
Yok yok mesele küçük şeyler meselesi değil; küçük şeylerin minnacık şeylerin beni çok üzdüğünü çok sevindirdiğini bilirim, hatırlarım birçoğunu da tek tek. Mesele o değil, mesele mantık.
Sinirimi bozan bir başka şey ise. Umursanmamak oluyor. O başkaları, karşılarına çıkıp da mantıklı şeyler söylediğimde, “anaa doğru söylüyon bilader” dedikten on dakika sonra unutuyorlar. Ya da beni geçiştirmek başlarından savmak için doğru söylediğimi söylüyorlar bilmiyorum ama her ikisi de umursanmamak kapısına çıkıyor. O kapının da ben tamınakoyim.
Ben çok yüce bir insanım, en çok bana soracaksınız, herkes aptal bir ben akıllıyım, acayip mantıklı bir insanım ben yahu, halkımız “şöyledirböyledir” azizim … de demiyorum ama.
Sorun yaratmayı pek iyi başarıyoruz ya da sorunları görmeyi, ya da gözle görülemeyecek kadar küçük sorunları görebilmeyi, büyütüp de gözlere sokmayı çok iyi başarıyoruz da. Devamında pek bi' başarısızız. Ve hatta en rahatsız edici durum da bundan belki de memnun oluşumuz. Çünkü sorunları çözmeye çalıştığımda, başkalarına gidip de "mantıklı şeyler söylediğimde" umursanmıyorum. Ben biliyorum çünkü çözümü değil mi? Öyle de değil, sövüp saymaktan hır çıkartmaktan başka hiçbir hamle yapılmaması rahatsız ediyor; naçizane fikirlerimi, yok lan naçizane değil, muhteşem fikirlerimi onlarla paylaşıyorum da umursanmıyorum.
E bu konudan girdim yazdım anlattım da nereye getireceğim lafı. İnan bilmiyorum. Gıcık oluyorum sadece. Yapma gözünü seveyim.
Ve eğer bir gün karşına çıkar da seninle konuşursam, sana mantıklı gelen şeyler söylersem beni umursa. Feci bozuşuruz aksi taktirde. Her kimsen artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder