Ben gerek yok dedim, hele bir uyuyayım uyanayım gideriz hastaneye dedim. Dinlemediler, girdiler koluma götürdüler. Yahu dedim, bu kadar ciddiye aldığınız nedir dedim, "kan kusuyon amcoolu" dedi amcoğlu. Değildir lan o dedim, çiğköfte yedim mi ben bugün dedim, "yemedin" dedi. Atmış kiloda hafif siklet bir insan olarak yüz kiloluk babam ve yetmişbeş-seksen kiloluk amcoğlum koluma girmişlerken onları bile yoldan çıkartıp yalpalatmakla gurur duyuyorum. İçimde bir güç var benim.
Uyuyacaktım ben ya dedim, amcoğlu uyuyacaktım ne güzel dedim, "burdada uyursun boğlum" dedi. Mantıklı idi. Acildeki yatağa uzanıverdim. Uyurdum da. Nemrut hemşire elinde iğneyle belirmeseydi, uyurdum belki. Aaa dedim, kalçadan mı olacak dedim, babam ters düz etti beni, donumu da sıyırdı. Acımadı be.
Ayyaş, alkolik, sarhoş imajımı böylece tamamlamış oldum. Hastanelik de oldum ya, tamamdır.
Böyle olaylar yaşayınca ben, sonrasında gelen birkaç günde feci yeşilaycı kesiliyorum. Sigarayı bırakmayı düşündüm mesela, "artık alkole yol verdim" dedim, "bitmiştir, içmiyorum ulen" dedim.
Her sene sonunda "öbür sene deli gibi ders çalışacağım" da diyorum zaten.
Şimdi bir sigara daha yakarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder