Bundan yirmi sene evvel bir ülkenin bir ilinin bir ilçesinde herhangi bir hastanede doğmuşum. Babam maç yapıyormuş ben dünyaya gelirken, ilginç bir ayrıntıdır; çizgifilmlerden öyle görmedik çünkü biz, baba hastanenin koridorunda puro içerek volta atardı çizgifilmlerde, bebesine kavuştuktan sonra da herkese puro dağıtırdı. Benim babam rövaşataya kalkıyordu belki o anda. Da. İşte önemsiz şeyler bunlar. Bu noktadan başlayıp hayatımı anlatabilirim şimdi. De. Önemsiz. Merak edilecek birşey değildir çünkü, herhangi bir insanın yaşamı. Yaşayan milyarlarca insan gibi yaşıyorum ben. Milyonlarcasıyla yaşıtım, binlercesiyle adaşım. Milyarlarca insanla hemcinsim. Feci derecede aynıyım.
O mevzubahis milyarlarca insan gibi düşünüyorum ben. Önemsiz birisi olduğumu düşünüyorum, öyleyim; önemsiz insanların sayısının birhayli fazla olduğunu düşünüyorum ki benim kıstaslarım geçerli ise birhayli fazlalar gerçekten, ve önemsiz insanların birbirine yeteceğini düşünüyorum.
Benden daha önemsiz, daha az zeki, daha az düşünen, daha az kuvvetli daha az erdemli, namuslu şerefli bilmemneyli olduğu iddia edilemeyecek bir insanın beni çok da rahat çok da kolay mutlu edebileceğini düşünüyorum. Benim, benden çok daha aşağılık ya da çok daha yüce birilerini mutlu etmem, dertlerine deva olmam mümkün diye düşünüyorum. Süperkahramanlara ihtiyacımız yok diye düşünüyor ve sıpaydırmeni kınayarak yazımı tamamlıyorum.
Ağzının payını vermişsin sıpaydiye, ellerine sağlık. Ne o öyle ağ atmalar, efendime söyleyeyim havada ters asılı kalıp hatun kaldırmalar. Az bi insan olsa ya!
YanıtlaSil