Dün gece bir çakmak gösterdi arkadaşım bana. Üzerinde iskambildeki "maça" sembolü olan, ağırca, kapaklı şık bir çakmak. "Dört liraya bırakırım sana" dedi. Sanırım alacağım bu çakmağı. İstanbul'dan Kadıköy'den bir de güzel tesbih getirmesini isteyeceğim sanırım. Kuzenimin hediye ettiği çakmağa ve abimden "çarptığım" tesbihe karşılık olarak.
Kuzen, aslında kuzen değil; amcaoğlu geçen yaz buradaydı. Sakarya'da. Düzenlenen bir geziye katılıp İzmir'deki bir sürü öğrenciyle beraber Sakarya'yı gezmeye geldi. Çok ilginç anıları olmuş burada, birçoğunu anlattı. Neyse. Çark Caddesi'ni de görmüş. Çark Caddesi'nde de bir çakmakçı amca görmüş. Bir çakmak almış bana. Pokerdeki en üstün el olan royal flush var üzerinde, kapağı yana kaydırıyorsun, on, vale, kız, papaz ,as açılıyor. Çakmak alev alıyor. Çok güzeldi, bir haftada manyetiğini bozdum ama yanımda taşıyordum yine de. Montumun üst cebinde -düğmeli olan.
Bir ay önce miydi neydi. "Hadi gidelim" dediler. "Hadi gidelim" dedim. Türkiye-Avusturya maçına gittik. O günüm ayrı bir hikaye. Maça girecekken üstümüzü aradılar tabii ki. Üst cebimdeki sertliği farkedip sordu polis, bu ne? E şey, çakmak. At onu o zaman şuraya. Hediyeydi bu. O zaman maça girme.
Attım gitti n'abayım? Sahi ne oluyor o toplanan çakmaklara?
Ne zaman abimlere gitsem her türlü ıvır zıvırını kendine göre bir düzenle astığı üç-beş tane çividen birisinde asılı duran tesbihi alır oynardım. Tesbih çevirmeyi de pek bilmem aslında. Ama geliştirdim kendimi, çok zevkli birşey.
Arada bir nazlanırdı kerata, "oynama şunlan" derdi. Severdi o tesbihi. Bu sene buraya gelirken "uygun bir dille" istedim, "hadi be abi alıyım be hadi bee" dedim. Verdi.
Dün de onu parçaladım. Kendimi kaptırmış El Clasico izlerken, ne zaman kırmızı kart çıkacak diye gerim gerim gerilirken, gerim gerim germiş olacağım ki tesbihi. Patladı. Parçaları da çöpe attım. Aferin bana.
Şu "dört liraya bırakılacak" çakmak güzel. Onu alayım. Bir de tesbih buldum muydu tamamdır bu iş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder